این پـیـام درد آور چــون شـنـفـت           با دلی با حسـرت و بی تاب گفت:

ای بـه تـــو دلـگـرم، آه ســرد من          همزبان و همـدل و همـــدرد مــن

هستی من جــان من جــــانـان من          این قـدر بـازی مکـن بـا جـان مـن

ای چراغ مــن مگو از خـامـــشی           ورنه پیش ازخود علی را می کُشی 

روبهان در مـکـر خود بـا شیر نر           تیغ هـاشـان آختـــه، مــن بی سپر 

ای مسیحــای عــلی اعـــجاز کـن           مشـکـلِ مـشکــل گـشا را بـاز کـن

ای کتاب عشق مـن، بستـه مشـــو          همچـو مَردم از عـلی خـسته مشو

رفـتـنت، خــانــه خـرابــم می کـند           مـانـدنت چـون شـمـع آبـم می کـند

ای عـلـــی را ســـرو بـــاغ آرزو          هرچــــه میگویی، حلالم کن مگو

ای به دردم، چـشم بیمارت طبیب           ماندۀ مضطر بخوان «امن یجیب»

باز زهـرا چشم خود را بـاز کـرد           راز دیگـر بـا عــلــی آغــاز کـرد

کی پسرعَـمّ هرچه گویم گوش کن           آتـشــم را از درون خــامـوش کن

یـا عـلی امـروز گـردیده چو شـام          عـمــر زهـرای تو می گـردد تـمام

من که بستم چشم از من دل بشوی           شب تـنـم را زیر پیـراهن بـشـوی

شب مرا تـشـیـیع کـن تا آن دو تن          یک قـدم نـایـــنـد بـر تـشـیـیـع من

گـر بـــه تـشـیـیـع مـن آیـد قــاتـلـم           داغ محسن تازه گــــردد در دلـــم

در دل شب دور از چشــم هـــمـه          کن نهان در خـاک جــسم فـاطـمـه

تا نـشـان مـانـد به جا از غـربــتـم          بـی نـشــان بـایـد بـمـانــد تُـربــتــم

چونبه دست خویش با رنج و تعـب           پـیکـرم را دفـن کردی نـیـمه شب

در کـنـار قــبــر پـنـهــانـــم بـمـان           تـا صدایت بـشـنـوم قـرآن بخـوان

گرچه رفت از دست؛ یار ویاورت           فـاطـمـه تـنهـاتـرین هـمـسـنگـرت

غـم مـخـور داری یـگـانه یـاوری           تــربـیت کــردم برایــت دخـتـری

او تــو را مــردانه یـاری می کنــد           مـثـل زهـرا خانـه داری می کــنـد

شب که خاموشی و جانت برلب است          چاه غـم های تو قـلـب زینـب است